Do tej grupy zaburzeń możemy zaliczyć wszelkie zaburzenia czynności psychicznych, które powstały pod wpływem uszkodzenia mózgu. Z diagnozą taką możemy się więc spotkać jedynie wtedy, gdy objawy zaburzenia nie występowały przed zaistnieniem uszkodzenia organicznego oraz gdy nie istnieją działające równolegle czynniki patogenne (przyczyny chorób), które mogą wytłumaczyć objawy bez odwoływania się do uszkodzenia mózgu.
Odmiany zaburzeń psychoorganicznych.
Uszkodzenie mózgu może powodować rozmaite objawy w zależności od tego, jak jest rozległe, jakie obszary mózgu obejmuje oraz od cech indywidualnych, które mogą w znacznym stopniu modyfikować obraz kliniczny zaburzenia. Niemniej ze względu na odmienność przyczyn i objawów zaburzenia psychoorganiczne można klasyfikować. Do najważniejszych należą:
Zaburzenia psychoorganiczne mogą przypominać choroby lub zaburzenia psychiczne o podłożu nieorganicznym, dlatego najważniejszym elementem diagnozy jest stwierdzenie organicznego podłoża choroby.
Leczenie i pomoc psychologiczna.
Ponieważ zaburzenia psychoorganiczne mają podłoże przede wszystkim neurologiczne, leczeniem ich zajmują się przede wszystkim neurolodzy. Istotnym elementem choroby są jednak objawy psychiczne, które nie tylko stwarzają dyskomfort i w znacznym stopniu utrudniają funkcjonowanie, ale bardzo często (np. w przypadku otępień) mają działanie inwalidyzujące – uniemożliwiają pracę zawodową i samodzielność. Z tego powodu osobami cierpiącymi z powodów psychoorganicznych niejednokrotnie zajmują się psycholodzy, opiekuni społeczni lub też znajdują się one pod stałą opieką osób bliskich. Konieczność opieki i pomocy opiekuna lub psychologa w każdym przypadku zależy od rodzaju, nasilenia i przebiegu danego zaburzenia
Padaczka.
Padaczka (epilepsja), podobnie jak zespoły psychoorganiczne, jest choroba neurologiczną i jako taka winna być leczona przede wszystkim przez neurologów. jednak Podobnie jednak, jak w zaburzeniach psychoorganicznych padaczka może wiązać się ze specyficznymi zaburzeniami czynności psychicznych, utrudnieniami w funkcjonowaniu chorego oraz stygmatyzacją (zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży), która wtórnie może przyczynić się do zaburzeń emocjonalnych.
Bilikiewicz A. (2004) Psychiatria, Wydawnictwo Lekarskie PZWL
Sęk H. (2005) Wprowadzenie do psychologii klinicznej, Scholar Wydawnictwo Naukowe
Aleksandrowicz J. (2000) Psychoterapia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL
Mesjasz J., Czapiga A. (2006) Psychopathologies of modern society